Planowanie ciąży przy cukrzycy jest trudnym momentem w życiu diabetyczki, zarówno z cukrzycą  typu 1, jak i 2. Nie oznacza to jednak, że choroba ta wiąże się z rezygnacji z potomstwa. Poznaj główne aspekty, na które należy zwrócić uwagę przed zajściem w ciążę, i jak mądrze zaplanować macierzyństwo, będąc diabetyczką.

W Polsce na cukrzycę choruje ok. 10 tys. dzieci poniżej 18. roku życia. Cukrzyca typu 1 stanowi 85 proc. przypadków tej choroby wśród dzieci i młodzieży poniżej 20. roku życia. Chorych z roku na rok przybywa. Dzieci te chodzą do szkół, przedszkoli. Jak funkcjonują w grupie? Jak rozmawiać z dzieckiem o cukrzycy? Czy polskie szkoły są przygotowane na rosnącą grupę dzieci przewlekle chorych? Dziecko, które ma cukrzycę i chodzi do szkoły, musi pamiętać o przestrzeganiu następujących zasad: Ruff Custom Desig — ma mierzyć glikemię: przed każdym posiłkiem i 2 godz. po posiłku; przed lekcją WF, w jej trakcie (jeśli potrzeba) i po niej oraz w każdej sytuacji, kiedy dziecko czuje lub nauczyciel zauważa, że trzeba zmierzyć glikemię; — ma wyliczać dawkę potrzebną na planowany posiłek (posiłki opisane przez rodziców lub wyliczane przez nauczyciela); — 3x określić wielkość dawki insuliny na posiłek, ocenić, czy jest potrzebna jej redukcja czy nie (planowana aktywność fizyczna). Dyrektor zapewnia właściwe warunki pobytu ucznia „Zapewnienie właściwej realizacji obowiązku kształcenia, w tym dostosowanie treści, metod i organizacji nauczania do możliwości psychofizycznych uczniów, należy do zadań odpowiednio przedszkola, szkoły lub placówki, do której uczęszcza uczeń” — mówi mgr Milena Kuzaka, dietetyk z Poradni Diabetologicznej Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie. Zapewnieniem dzieciom, w tym przewlekle chorym, odpowiednich warunków podczas pobytu w przedszkolu/szkole/placówce (zgodnie z art. 39 ust. 1 pkt 3 ustawy o systemie oświaty) należy do obowiązków dyrektora. Sprawuje on opiekę nad uczniami oraz stwarza warunki do ich harmonijnego rozwoju psychofizycznego poprzez aktywne działania prozdrowotne. W sytuacji, gdy w placówce jest uczeń przewlekle chory, dyrektor powinien: pozyskać od rodziców (opiekunów prawnych) ucznia szczegółowe informacje na temat jego choroby oraz wynikających z niej ograniczeń w funkcjonowaniu; zobowiązać nauczycieli do pozyskania wiedzy na temat tej choroby, poprzez zapoznanie się z serią publikacji „One są wśród nas”, przekazanych do szkół przez kuratoria oświaty w całej Polsce; zorganizować szkolenie kadry pedagogicznej i pozostałych pracowników placówki w zakresie postępowania z chorym dzieckiem — na co dzień oraz w sytuacji zaostrzenia objawów czy ataku choroby; w porozumieniu z pielęgniarką szkolną lub lekarzem, wspólnie z pracownikami przedszkola/szkoły/placówki opracować procedury postępowania w stosunku do każdego chorego ucznia, zarówno na co dzień, jak i w przypadku zaostrzenia objawów czy ataku choroby. Procedury te mogą uwzględniać przypominanie lub pomoc w przyjmowaniu leków, wykonywaniu pomiarów poziomu cukru, regularnym przyjmowaniu posiłków itp. Powinny też określać formy stałej współpracy z rodzicami dziecka; wspólnie z nauczycielami i specjalistami zatrudnionymi w placówce dostosować formy pracy dydaktycznej, dobór treści i metod oraz organizację nauczania do możliwości psychofizycznych tego ucznia, a także objąć go różnymi formami pomocy psychologiczno-pedagogicznej; podjąć starania w celu zorganizowania w placówce profilaktycznej opieki zdrowotnej nad uczniami. Gdy trzeba podać leki Ministerstwo Edukacji Narodowej określa dokładnie procedury związane z podawaniem dzieciom leków przez personel szkolny. Jeśli uczeń z chorobą przewlekłą musi przyjmować leki podczas pobytu w szkole, rodzice dziecka są zobowiązani (przed przyjęciem) do poinformowania placówki: na jaką chorobę dziecko choruje, jakie leki przyjmuje (nazwa leku, dawkowanie). Następnie konieczne jest przekazanie pielęgniarce szkolnej zlecenia lekarskiego oraz pisemnego upoważnienia do podawania dziecku leków. Gdy w czasie nieobecności pielęgniarki w placówce oświatowej trzeba podać dziecku lek lub wykonać inne czynności (np. skontrolować poziom cukru we krwi u dziecka chorego na cukrzycę), mogą to zrobić inne osoby, jeżeli odbyły one przeszkolenie w tym zakresie. Osoby przyjmujące to zadanie muszą wyrazić na nie zgodę. Ściągawki dla nauczycieli Nauczyciel powinien otrzymać od rodziców lub lekarza dziecka z cukrzycą typu 1 następujące informacje (najlepiej pisemną „ściągawkę”): jaką metodą leczone jest dziecko (insulina podawana penami/pompą? Jeżeli penami — ile iniekcji dziennie i kiedy? Jaki preparat insuliny otrzymuje dziecko?); ile i jakie posiłki dziecko ma jadać w szkole (godziny spożycia posiłku oraz ile wymienników ma się w nich znajdować); jakie produkty spożywcze są zalecane dla dziecka, a jakich powinno unikać; do których posiłków dziecko ma otrzymać insulinę (ile jednostek). Nieprzygotowani opiekunowie „Brak jest multidyscyplinarnych zespołów leczących dzieci z cukrzycą, szczególnie edukatorów diabetologicznych, których zadaniem powinna być edukacja pacjentów i ich rodzin — mówi Milena Kuzaka. — Brak jest edukatorów, którzy w ramach swojej pracy zajęliby się edukacją nauczycieli i opiekunów dzieci w szkole czy przedszkolu. Nie ma edukacji diabetologicznej jako odrębnego świadczenia kontraktowego”. Międzynarodowe Towarzystwo Diabetologiczne ISPAD określiło, jakie informacje i zagadnienia powinny być uwzględnione w edukacji wstępnej opiekunów chorych dzieci. Na podstawie wykładu mgr Mileny Kuzaki: Jak rozmawiać o cukrzycy z dzieckiem?, Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego-PZH, 13 kwietnia 2016. Edukacja wstępna Czego powinni dowiedzieć się chorzy na cukrzycę i ich bliscy na jakiej podstawie ustalono rozpoznanie oraz jakie są przyczyny objawów; informacje o przyczynach cukrzycy; uświadomienie potrzeby natychmiastowego leczenia insuliną i wyjaśnienie sposobu jej działania; wyjaśnienie, co to jest glukoza, jakie jest prawidłowe jej stężenie we krwi oraz wartości docelowe glikemii. Umiejętności i zalecenia praktyczne wstrzykiwanie insuliny; pomiar stężenia glukozy we krwi i/lub moczu oraz powody przeprowadzania tych badań; nauka pomiaru glikemii w systemie CGM, jeśli istnieją takie wskazania; nauka obliczania ilości węglowodanów, ogólne zasady zdrowego żywienia; zasady postępowania w przypadku hipoglikemii (objawy, profilaktyka); kontrola cukrzycy podczas choroby towarzyszącej; zwrócenie uwagi, że pomijanie dawek insuliny jest niedopuszczalne — zapobieganie cukrzycowej kwasicy ketonowej, konieczność monitorowania związków ketonowych; samokontrola cukrzycy w domu i szkole z uwzględnieniem wpływu wysiłku fizycznego; noszenie kart, naszyjników, bransoletek identyfikacyjnych; członkostwo w stowarzyszeniach chorych na cukrzycę oraz inne możliwości uzyskania wsparcia; pomoc psychologiczna do ustalonego rozpoznania (rodzice i dzieci); wprowadzenie samodzielnego leczenia/samokontroli cukrzycy do codziennego życia rodzinnego i towarzyskiego; informacje dotyczące kontaktów telefonicznych w sprawach nagłych. Uwagi psychologa Życie się zmienia, gdy usłyszysz diagnozę Patrycja Szeląg-Jarosz, psycholog z Centrum Rozwoju Osobistego i Usług Psychologicznych Busola: Diagnoza cukrzycy zawsze wiąże się ze zmianami. Dziecko nagle dowiaduje się, że to, czego doświadcza, nie jest chwilowe jak dotychczasowe choroby, ale będzie mu towarzyszyło do końca życia. Paradoksalnie, dzieci mając trudność z poczuciem linii czasu, ale za to bardzo plastyczne umiejętności adaptacyjne, często lepiej znoszą tę zmianę niż dorośli diabetycy. Zmiana rutyny, regularność posiłków, odpowiednio dawkowana aktywność fizyczna, konieczność mierzenia cukru czy często nieprzyjemne sygnały płynące z ciała – do tego wszystkiego dziecko i jego najbliżsi będą musieli przywyknąć. Trening samodzielności i odpowiedzialnośćPodstawą skutecznego leczenia i komfortu dziecka jest przyspieszony trening samodzielności. To dziecko będzie mierzyło sobie cukier w szkole, pilnowało regularności posiłków, ponosiło konsekwencje zjedzenia ekstra pączka na przerwie czy dbało o glukometr lub pompę jadąc na wycieczkę klasową. Nawet jeżeli jeszcze przed chwilą nie potrafiło samo spakować plecaka do szkoły, to cukrzyca jest najskuteczniejszą nauczycielką odpowiedzialności. To ważne, bo chodzi o zdrowie i bezpieczeństwo dziecka. Im szybciej rodzic zacznie uczyć malucha korzystania z glukometru czy towarzyszenia w świadomym przygotowywaniu posiłków, tym lepiej będzie wyrównana jest również poczucie bezpieczeństwa dziecka. Dziecko, przejmując pałeczkę dbania o zdrowie, jednocześnie doświadczając na własnej skórze konsekwencji zaniedbań, uczy się zaufania do siebie. Wiara w to, że jestem w stanie sam sprawdzić, jaki mam cukier i wiem, ile czego zjeść, żeby nie poczuć się źle, wzmacnia w dziecku poczucie sprawczości i redukuje lęk np. przed nagłym zasłabnięciem. Poradzić sobieCukrzyca to choroba, która wiąże się z wieloma mitami i niedopowiedzeniami. Większość lęków doświadczanych przez rodziców czy nauczycieli dziecka można zredukować dostarczając wiedzy. Dziecko z cukrzycą może uczestniczyć w życiu klasowym, uprawiać sport, uczestniczyć w wyjazdach itp. To dorośli często budują wrażenie, że jest inaczej, zbyt często zakazując adekwatnych do wieku aktywności. Nie należy przerzucać swoich lęków związanych z chorobą na dziecko. Wiara rodzica w to, że dziecko poradzi sobie z obsługą choroby, zaufanie, jakie dostaje ono od opiekuna przy jednoczesnym wzmacnianiu samodzielności to klucz do zminimalizowania kosztów, jakie mały diabetyk „Czy dam radę?” towarzyszy niemal każdemu diabetykowi podczas pierwszych dni powrotu do normalności. Większość obaw dziecka wiąże się z koniecznością samodzielnej obsługi choroby. „Czy będę pamiętał, ile podać insuliny? A jak zapomnę zmierzyć cukier?”. Pierwsze samodzielne dni w szkole zwykle jednak pokazują, że opanowanie nowej rutyny nie jest takie trudne i dziecko powoli zaczyna budować wiarę we własne siły. Dokładne omówienie jego doświadczeń, nauka czytania sygnałów, jakie daje ciało, kiedy cukier spada lub jest zbyt wysoki, to ważny fragment odnajdowania się w nowej rzeczywistości. Ciekawość rówieśniczaWarto przygotować pozostałych uczniów na powrót diabetyka do szkoły, powiedzieć im, na czym polega choroba, co to za sprzęt, którego teraz kolega będzie używał. Warto podkreślić, że osoba z cukrzycą podczas mierzenia poziomu cukru czy podawania insuliny potrzebuje spokoju i skupienia, więc wgapianie się w nią, kiedy robi zastrzyk albo sprawdza czy z drenem jest wszystko w porządku, może jej przeszkadzać. Mały diabetyk pierwszy trening ciekawości rówieśniczej zwykle przechodzi już w szpitalu. W świecie, w którym każdy zna jakiegoś weganina, osobę, która musi unikać glutenu lub sportowca amatora liczącego gramy białka w każdym posiłku, cukrzyca nie wydaje się niczym dziwnym. Warto pokazać przykłady dorosłych cukrzyków. Znany sportowiec czy lubiana aktorka to dobry materiał do oswojenia choroby i nadania jej tonu normalności.

pełnosprawnego do środowiska szkoły masowej, [w:] Bulek A., Grochmal-Bach B. (red.), Uczeń niepełnosprawny w szkole ma­ sowej, Kraków Chrzanowska I. (2003), Funkcjonowanie dzieci upośledzonych umy­ słowo w stopniu lekkim w szkole podstawowej, Łódź Cytowska B. (2002), Drogi edukacyjne dzieci niepełnosprawnych intelektualnie, Wrocław

W sytuacji, kiedy trwają ponad 20 min, należy niezwłocznie wezwać pogotowie. Nie należy samemu jechać do szpitala, ponieważ może dojść do zatrzymania krążenia. Z jakimi wyzwaniami mierzy się placówka zajmująca się pacjentami z cukrzycą? Współczesne wsparcie diabetologiczne oparte jest na wysokiej kompetencji zespołu medycznego.

Możliwość korzystania z telefonu komórkowego czy jedzenia w czasie lekcji – uczniowie z cukrzycą, aby móc skutecznie i bezpiecznie zarządzać chorobą także w czasie pobytu w szkole, muszą mieć zapewnione do tego odpowiednie warunki. Pewne przywileje, jakie posiadają uczniowie diabetycy wynikają z zasad leczenia cukrzycy i mają zapewnić dziecku bezpieczny pobyt w szkole oraz umożliwić optymalne leczenie. Do najważniejszych praw ucznia z cukrzycą zalicza się: możliwość pomiaru poziomu cukru we krwi w czasie lekcji; możliwość jedzenia i picia w czasie lekcji (w sytuacji niedocukrzenia); możliwość korzystania z telefonu komórkowego, by móc konsultować się z rodzicem w kwestii dawek insuliny, jedzenia, nieprawidłowych glikemii, gorszego samopoczucia itp.; możliwość powtórnego pisania sprawdzianu jeśli pierwszy sprawdzian dziecko pisało z wysokim poziomem cukru we krwi i nie uzyskało satysfakcjonującego rezultatu. Wzajemny szacunek Aby pobyt dziecka z cukrzycą w szkole był bezkonfliktowy, konieczne jest dobre porozumienie stron (rodzina – szkoła) oraz wzajemny szacunek. Szkoła robi ukłon w kierunku uczenia diabetyka, a ten nie powinien tego wykorzystywać. A zdarza się to starszym uczniom, którzy pod pretekstem cukrzycy wychodzą z lekcji, np. by uniknąć sprawdzianów. Podobnie możliwość jedzenia w czasie lekcji nie powinna być wykorzystywana do tego, by w czasie zajęć konsumować drugie śniadanie, rozpraszając tym samym kolegów i utrudniając nauczycielowi prowadzenie lekcji. Uczeń powinien jadać regularne posiłki w czasie przerw, a na lekcjach tylko wtedy, gdy ma niedocukrzenie. Ważne jest, by rodzice nie traktowali cukrzycy jako taryfy ulgowej dla swojego dziecka, a tak się niekiedy zdarza. W szkole zawsze można poprawić sprawdzian, niezależnie od tego, czy niezaliczenie poprzedniego wynikało z nieprawidłowej glikemii, czy nie. Ale w późniejszym życiu już takie zasady nie działają, dlatego nie warto dziecka do tego przyzwyczajać. Poza tym im bardziej fair będą w szkole diabetycy, tym łatwiej będzie kolejnym pokoleniom uczniów z cukrzycą, bo nie będą traktowani przez dyrektorów szkół i nauczycieli jak „problem”. podstawowej wiedzy o cukrzycy. niezbędnej, codziennej opieki nad dzieckiem z cukrzycą. rozpoznawania objawów odchylenia poziomu cukru od dopuszczalnych poziomów (hipo i hiperglikemia) i właściwej reakcji na nie. sposobów udzielania dzieciom pierwszej pomocy w sytuacjach zagrożenia zdrowia i życia. Cukrzyca typu I jest chorobą przewlekłą często występującą u dzieci i młodzieży. W ostatnich dekadach obserwuje się wzrost zachorowalności na tę postać cukrzycy, szczególnie w grupie dzieci najmłodszych. Specyfiką cukrzycy jest konieczność stałego monitorowania poziomu glukozy, podawania insuliny, obliczania kaloryczności posiłków oraz występowanie wahań poziomu cukru we krwi. Błędy spowodowane niewłaściwą opieką mogą być przyczyną powikłań skutkujących poważnie dla zdrowia i życia dziecka. Wiedza polskiego społeczeństwa – w tym również pracowników oświaty – na temat cukrzycy jest niewystarczająca. Jednocześnie, do ogólnodostępnych przedszkoli i szkół przyjmowane są coraz młodsze dzieci chore na cukrzycę. Dzieci te pozostają przez większość dnia pod opieką pracowników placówek oświatowych. Istotne jest, aby pracownicy placówek oświatowych posiadali wiedzę na temat opieki nad dzieckiem z cukrzycą oraz sposobu postępowania w sytuacji wystąpienia zaburzeń stanu zdrowia. Dostrzegając potrzebę wsparcia resortu oświaty w zapewnieniu optymalnych warunków pobytu w przedszkolach dzieciom chorym na cukrzycę, Minister Zdrowia podejmuje działania, których celem jest przekazanie pracownikom przedszkoli i szkół wiedzy na temat tej choroby. Działania te uzasadnia obserwowany niski poziom wiedzy o cukrzycy i wynikający stąd lęk pracowników oświaty przed trudnościami w sprawowaniu opieki nad dzieckiem z cukrzycą podczas pobytu w placówce oświatowej. W wielu przypadkach, rodzice dzieci z cukrzycą napotykają trudności w zapewnieniu uczniowi z cukrzycą właściwych warunków pobytu w szkole, a w konsekwencji – trudności w prawidłowej realizacji przez dziecko obowiązku szkolnego. W latach 2014–2015 z inicjatywy Ministra Zdrowia – we współpracy z Wojewodami oraz Wojewódzkimi Kuratorami Oświaty – przeprowadzono ogólnopolskie szkolenie, którego adresatami byli wychowawcy przedszkoli, nauczyciele edukacji wczesnoszkolnej oraz wychowawcy świetlic szkolnych. W szkoleniu uczestniczyło ogółem 2877 pracowników z 2118 placówek oświatowych (przedszkoli i szkół). W ramach Rządowego programu na lata 2014-2016 „Bezpieczna i przyjazna szkoła”, zaplanowano przeprowadzenie w 2016 r. ogólnopolskiego szkolenia pt.: „Dziecko z cukrzycą w szkole” dla nauczycieli szkół podstawowych oraz wychowawców świetlic szkolnych. Szkolenie odbędzie się w terminie od września do listopada we wszystkich województwach. Zakres szkolenia obejmie wiedzę na temat cukrzycy oraz zasad pierwszej pomocy, jakiej należy udzielić dziecku choremu na cukrzycę pozostającemu pod opieką szkoły. Uwzględnione będą również aspekty psychologiczne i społeczne radzenia sobie z chorobą przez dziecko i jego rodzinę oraz sposoby wsparcia dziecka w placówce oświatowej. Zobacz poradniki: Dziecko z cukrzycą w szkole i przedszkolu Broszura dla dzieci w wieku 12-16 lat Informacje ogólne o cukrzycy Źródło: Ministerstwo Zdrowia Podziel się Komunikat w sprawie zastąpienia w Programie Szczepień Ochronnych szczepionki OPV poliwalentnej (1,2,3 typ wirusa) przeciwko ostremu nagminnemu porażen... czytaj dalej Dziecko z cukrzycą typu 1 nie musi rezygnować ze smakołyków. Szczególnie podczas specjalnych okazji takich jak urodziny u kolegi/koleżanki czy bal w szkole/przedszkolu. Węglowodany ze słodyczy można uwzględnić w menu malucha i zabezpieczyć jego glikemię podając odpowiednią dawkę insuliny. Cukrzyca nie wyklucza żadnych pokarmów LBi076v.

nxniw703ps.pages.dev/152

nxniw703ps.pages.dev/296

nxniw703ps.pages.dev/259

nxniw703ps.pages.dev/279

nxniw703ps.pages.dev/352

nxniw703ps.pages.dev/185

nxniw703ps.pages.dev/77

nxniw703ps.pages.dev/139

nxniw703ps.pages.dev/147

dziecko z cukrzycą w szkole masowej